Dag 6: woensdag 10 mei '23
Nasbinals naar L’Estrade, 25 km
Mijn veters van mijn hoge bottines knoop ik strak aan. Ik omklem de handvaten van mijn wandelstokken. Mijn trouwe maatjes. De rugzak weegt net iets meer dan gemiddeld doch ik voel het nauwelijks.
De weg slingert flauw en brengt ons al snel op de glooiende hoogvlaktes van de Aubrac. Twee leeuweriken vangen mijn blik terwijl ze tierelierend boven mijn hoofd fladderen. Ik luister gretig naar de uitleg van onze “bioloog”
Ik trek de rits van mijn regenjas wat hoger dicht en kruip wat dieper weg in de kap. Een koude wind waait over de glooiende weidse vlakten van ‘de Aubrac’. Drie graden deze ochtend. Weinig koeien dit jaar. Omdat het nog zo koud is?
De wilde narcissen zijn zoek. Trossen fel paarse viooltjes buigen nederig in de wind. Ze zijn piepklein hier op deze hoogte van meer dan 1.300 meter. Paarse en gele wilde orchideeën wisselen elkaar af. Trossen wolfsmelk sieren de kanten waarlangs mijn voeten trappen. De weides zijn afgeboord door stenen muurtjes. De natuur ontrolt zich als een groene loper en schuift onder mijn voeten weg. Prachtig genieten overal om me heen.
Het Aubrac vlees smaakt me. De ‘Aligot’ was nooit zo puur. De ‘taretelette’ met frambozen is overheerlijk. Middeleeuwse kunst vangt mijn blik in het plaatselijke kerkje.
De zon komt tevoorschijn. Het penseel schildert groen en wolken en bloemen. Jas uit, jas aan. Komt er nu toch weer regen? Het is maar een spatje. De café au lait en de Perrier smaken als goud op mijn tong. De weg loopt verder over de pelgrims-brug. Een oud bouwwerk. Unesco werelderfgoed!
Al vlug komen loofbomen en wilgen de rand van de weg ondersteunen. Krekels vullen mijn oren met hun gezang. Vinken bombarderen me met hun concert. De natuur spuwt al haar pracht over me heen.
- Greet
