Camino del Norte "mei 2025" - Van Martina-Xemein naar Gernika-Lumo - dag 5
Dag 5 (Zaterdag 10 Mei 2025)
25,3 km
Vandaag voert de tocht van Martina-Xemein naar Gernika-Lumo. Voor mijn dappere pelgrimmaatjes wacht weer een dag van klimmen en dalen – 660 meter omhoog, 740 meter omlaag. Ze stappen verder, over steile paden, grind en glibberig bos, hun voeten vol moed.
Bij mij protesteert het lijf. Een ontstoken nagel, een steile afdaling te veel. Ik geef toe aan wat ís: tijd voor zorg, tijd voor rust.
Maar geen verloren dag – liefdevolle pelgrimslotgenoten vangen me op. Samen nemen we de weg van het niet-weten, het vertrouwen, de zachtheid.
Pelgrimeren is niet altijd stappen op het pad dat je kende, dat je in je dromen stilletjes had uitgelegd. Soms splitst de weg zich onverwacht, neemt het je mee langs kronkels die je niet koos, maar die jou kozen.
De busjes vertrekken naar het pad, wij — de anderen — rijden naar Bilbao. Maar dan, als vanzelf, nemen we de afslag naar Gernika-Lumo. Een stad getekend door geschiedenis, door vuur en bommen op 26 april 1937. Vandaag begroet ze ons met warmte. De parkeermeter laat het afweten, maar de Baskische vriendelijkheid doet ons glimlachen. Een stempel in het toeristenbureau, nieuwe schoenen in een plaatselijke Buencamino-winkel voor mijn kriekemakkige teen. Dan: Picasso’s Gernika waarvan je stil wordt, Koffie bij Azules, flamencoklanken, een Spaanse gitaar die ons hart opent. Wat is het leven mooi.
Ting ting ting — de telefoon leeft. We volgen onze vrienden op de voet. Het is middag, de regen blijft uit. We zijn opgelucht.
In Bilbao lunchen we aan de oever van de Rio de Bilbao met zicht op het Guggenheim. Een bankje, een broodje, een warm gevoel.
Ook al is dit niet de camino die ik voor ogen had, ik voel dankbaarheid. Ik aanvaard mijn weg, stap voor stap. “Elk zijn camino,” zegt Bart altijd. En hij heeft gelijk.
Het begint te waaien, te regenen. Hoedje af voor mijn pelgrimmaatjes die dapper verder trekken. Ultreia et suseia. Vooruit en omhoog.
Krista
