Via Podiensis mei 2024, dag 7
Dag 7 - La Bastide 🠖 Montcuq en Quercy Blanc (dinsdag 28 mei 2024)
Afstand: 21,3 km
Hoogtemeters: 303 hoogtemeters
Het licht fonkelt doorheen de gekleurde glas-in-lood-ramen en zet de kamer in lichter laaie. In mijn benen steken elastieken die te strak zijn aangespannen. Als vanzelf begin ik de tenen-naar-me-toe/van-me-af therapie en ik voel de kilometers van gisteren wegsmelten.Zou de 47 jarige huwelijksjubileum bij iedereen al weggespoeld zijn? Bij mij in elk geval wel. Ik beweeg me tussenuit de perfect katoenen lakens naar staande positie en de koude waterstraal. Ik wrijf me droog met de zuivere badlakens. Mooi retro hotel. Veel succes aan de jonge eigenaars.
De kristallen vlinders van thuis bewegen geruisloos om me heen terwijl ze naar me knipogen. Van mijn -in-levende-lijve-kids verneem ik een “doe zo voort met duimpje” van mijn dochterlijnemijn. En mijn spetter-zoon hoor ik al in gedachten een langgerekte “hmmmmm” uitstoten. Mijn schone kinderen zouden hun schone mama moedig prijzen. Allemaal schatjes!
Vandaag zal ik es een zussie dag inlassen. Benieuwd hoe dit zal lopen. Een grote hoop geiten komt aan mijn uitgestrekte vingers likken. Hun diep bruin harig velletje glanst onder de zon. Schapen liggen lui als “wolletjes” in het malse gras gestrooid.
Knabbel knabbel in het uitgestrekte landschap op een terrasje een blauwe tafel die wat klitterig aanvoelt. La p ‘ tite pause, de naam van de rustplaats.
Even later nog wat knieën en heupen tapen met de wonderpleister. Genieten op een dekentje met een koekje in de mond. De zon doet het lange gras trillen als metaaldraad. Twee reeën spotten me en rennen weg als mijn geur hun neusgaten binnen dringt.
Een forse stap drijft mijn snelheid op tot 6,4 km per uur. Het pad vloeit als vanzelf onder mijn voeten door.
Ik glinster omdat ik bezaaid ben met parels van geluk.
- Greet
