Via Podiensis mei 2024, dag 9
Dag 9 - Mirabel 🠖 Moissac (donderdag 30 mei 2024)
Afstand: 19.65 km
Hoogtemeters: 362m
Meteo: Grijzig – lichte regen overgaand in zon/wolk
Het is bijna onwezenlijk maar toch is het zo: deze morgen staan we voor de laatste maal van deze Camino-stapdaagse in onze inmiddels vertrouwde ochtenlijke kring voor meneer rek en madame strek. Met het vertrouwde rustige en beklijvende Pelgrimslied Ultreia! (gezongen door Georges Marule) starten we, opbouwend naar een uitgelaten lichaamsslingering, om vandaag af te ronden met You'll Never Walk Alone (van Gerry & the Pacemakers). Daarbij krijgen we de aansluiting van 3 kranige tachtigers (met bloemige short!!) die onze kring enthousiast vervoegen. Dat is de spirit van de Camino, zalig ontroerend schouder aan schouder staan, nooit alleen wandelend. Het inmiddels door iedereen geliefde blauwe boxje heeft alle trillingen wonderwel doorstaan.
We zien het vandaag (uiteraard ‘weeral’) volledig zitten, of beter gezegd stappen.
Gretig als de huidige lichting Caminards is, hebben we onszelf gisteren getracteerd op 8 extra kilometers (zie blog Leo). Niet dat het normaal voorziene eindpunt niets te bieden had. Integendeel: het middeleeuwse Lauzerte (natuurlijk bovenop een heuvel met het gekende voetenwerk tot gevolg) wordt niet voor niets (en terecht) het Toledo van de Quercy Blanc genoemd. Maar we vonden de voorziene dagetappe eenstemmig wat aan de korte kant en een beetje ruimte voorzien om de laatste dag te vertoeven in Moissac is handig meegenomen.
Met een uitgestreken gezicht en lichaam bollen we het terug af vanaf ‘the middle of nowehere’ (bij ons gemeenzaam ‘het hol van Pluto’ genoemd). Inzoverre nog niet gebeurd, kan het lekkere diner van gisterenavond rustig verder verteren.
De aanzet verloopt onverhoopt gunstig – met lichte motregen - maar na ongeveer 1,5 km duikt onverwacht een eerste glibberige muur op (bergaf). Enkele stevige wandelstokken van onze vogelaar en de kloeke armen van BB brengen houvast en soelaas (op een klein slippertje niet te na gesproken). Wie dacht dat het daarna tot de eindmeet een fluitje van een cent zou zijn, vergiste zich schromelijk. We werden vlug teruggecataculpteerd naar dag 2. Een déjà vu met opeenvolging van slurp slarp slorp in de modder. Glijpartijen en letterlijke slippertjes alom (de ervaring leerde ons inmiddels dat het einde van een slipspoor meestal houvast oplevert met een soms noodzakelijke spreidstand tot gevolg), onze stapschoenen worden ongevraagd verzwaard met klodders modder die zich uitstrekken tot een onderbeen of …. (wordt individueel ingevuld). Wat een mooie uitweg naar Moissac! De wandelstokken brachten de noodzakelijke steun en als die er niet waren, was er de mooie opvolging van bomen als reddende Engelen om steun en toeverlaat te bieden en ons te sauveren van een (groter) modderbad. Nog nooit werden de Engelen zo innig omarmd! Mocht één van onze chauffeurs meegeploeterd hebben, hij had zowaar het ware geloof gevonden.
Enfin, enkele verlaten (de meerderheid) zochten een minder modderige omweg maar omdat ze onze ‘petit compagnon’ (het rood/witte merkteken van de GR) niet volgden, werden ze zonder compassie en zonder pardon gedeclasseerd (niet dat ze er zich veel van aantrokken natuurlijk…).
Na de modder stonden de busjes ons op te te wachten met de lekkere lunch, verzorgd door onze enthousiaste uitbater van het hotel/restaurant. Vandaag paté de campagne, yoghurt en een banaan. Très sympa !!
Na de lekker lunch heeft de motregen ons verlaten en volgt het laatste gedeelte van onze tweede tocht op de via Podiensis. Alles verloopt nu vlot tot Moissac waar het einde zich situeert voor de poort van de Abdij (beter gezegd: het terras van het café voorde Abdij). Het bereiken van het einde van de tocht, ook al is het een tussenhalte op de via, blijft iets speciaals en laat niemand onberoerd. Gesterkt door een abdijbier (gebrouwen in Peruwelz) of iets anders bezoeken we de monumentale abdijkerk waar we onze eindstempel ontvangen en de Abdij, UNESCO werelderfgoed, met zijn kloosteromgang uit de XI’ eeuw). In de kerk staat Jacobus ons rechts op te wachten met een mooi gebed/tekst die tot enige reflectie dwingt.
Hier eindigt onze tweede meerdaagse etappe van de via Podiensis. Jacobus heeft ons slingerend veilig verder geleid langs de historische paden.
Bedankt Bart voor de organisatie en de regie. Bedankt chauffeurs voor de geapprecieerde interventies en de overbruggingen. Bedankt Pelegrina’s en Pelegrino’s voor de steunende schouder, de begrijpende blik, de helpende hand, de leuke en warme babbels, de lach en de traan, de gedeelde levenservaringen die ons verrijken. Onderweg zagen we elkaar niet altijd visueel maar de geesten bleven verbonden. Wat een ervaring weeral!! We kijken al uit naar verdere stappen want dit verveelt nooit!
- Hans
